اي مرغ آفتاب !

زنداني ديار شهر جاودانيم

يك روز ، از دريچه زندان من بتاب

مي خواستم به دامن اين دست چون درخت

         بي وحشت از تبر

در دامن نسيم سحر غنچه وا كنم

با دست هاي بر شده تا آسمان پاك

خورشيد و آب و خاك و هوا را دعا كنم

گنجشك ها ره شانه ي من نغمه سر دهند

سر سبز و استوار ، گل افشان و سر بلند

اين دشت خشك غمزده را با صفا كنم

 

اي مرغ آفتاب !

از صد هزار غنچه يكي نيز وا نشد

  دست نسيم با تن من آشنا نشد

گنجشك ها دگر نگذشتند از اين ديار

زان برگ هاي رنگين ، پژمرده در غبار

وين دشت خشك غمگين ، افسرده بي بهار

 

اي مرغ افتاب !

با خود مرا ببر به دياري كه همچو باد

آزاد و شاد پاي به هر جا توان نهاد

گنجشك پر شكسته ي باغ محبتم

تا كي در اين بيابان سر زير پر نهم ؟

با خود مرا ببر به چمن زارهاي دور

شايد به يك درخت رسم نغمه سر دهم

    من بي قرار و تشنه ي پروازم

 تا خود كجا رسم به هر آوازم ...

      اما بگو كجاست ؟

آن جا كه – زير بال تو – در عالم وجود

      يك دم به كام دل

          اشكي توان فشاند

                  شعري توان سرود ؟